شعر ولادت حضرت زینب س

آئینه ی مرتضی نمایی زینب(س)
مانند علی(ع) روح دعایی زینب(س)

با نام تو دردها شفا می گیرد
 آری تو به دردها دوایی زینب(س)

ورد لب ماست صبح و شب یا زینب(س)
زیرا تو حبیبه ی خدایی زینب(س)

استاد وفا داری و تقوا هستی
تو اسوه و الگوی وفایی زینب(س)

ما راه بهشت را ز تو می جوییم
با راه بهشت آشنایی زینب(س)

ای اسوه ی پاکدامنی، دخت علی(ع)
چون مادر خود، فخر نسایی زینب(س)

از مقدم تو جهان مصفا شده است
تو علت هر شور و صفایی زینب(س)

ای آن که خدا نام تو را زینب(س) خواند
زین اب و از جنس طلایی زینب(س)

ای رنج کشیده در ره حضرت دوست
تسلیم و به امر حق رضایی زینب(س)

آنان که دم از ولای حیدر(ع) زده اند
الحق تو به جمله مقتدایی زینب(س)

راه تو همان راه رسول(ص) است و علی(ع)
تو رهبر ما و رهنمایی زینب(س)

عمریست همه به تو ارادت مندیم
چون پاک چو اصحاب کسایی زینب(س)

باشی تو اگر رضا، خدا هم راضی است
 محبوبه ی ذات کبریایی زینب(س)

ای شیر زن حماسه ی کرب و بلا
تو الگوی هر اهل ولایی زینب(س)

آسایش

آنان که ذات کبریا را می شناسند
حق می پرستند و خدا را می شناسند

دست نیازشان به سوی آسمان است
وقت دعا روح دعا را می شناسند

بیمار درد عشق بازی با خدایند
بر درد خود آری دوا را می شناسند

لبهایشان مشغول ورد است و مناجات
مفهوم توحید و ثنا را می شناسند

غیر از رضای حق تمنایی ندارند
این قوم معنای رضا را می شناسند

در خانه ی دلهایشان غیر از خدا نیست
مفهوم زنگار و جلا را می شناسند

تسلیم فرمان خداوند کریمند
تسلیم بی چون و چرا می شناسند

بعد از خدا فرمانبر امر رسولند
چون این جماعت مصطفی(ص) را می شناسند

فرمانبر امر اولوالامرند آنها
یعنی علی مرتضی(ع) را می شناسند

حب علی(ع) و آل او دارند در دل
یعنی که اصحاب کسا را می شناسند

تاج ولای مرتضی(ع) دارند بر سر
یعنی که آنان مقتدا را می شناسند

راه سعادت را بپیمایند آنها
راه خدا و رهنما را می شناسند

دنیا پل آسایش عقبای آنهاست
مفهوم و معنای بقا را می شناسند

 فردا به جنت میهمانان خدایند
فضل خدا، روز جزا را می شناسند

طرح نو

برای آمدنت انتظار کافی نیست
فقط سرودن شعر و شعار کافی نیست

برای آمدن آقا تو یار می طلبی
نیامدی به گمانم که یار کافی نیست

به صبح جمعه بخوانیم ندبه های فراق
برای آمدنت چشم زار کافی نیست

صدای ناله ی ما تا به آسمان برسید
مگر که این همه داد و هوار کافی نیست؟

هزار سال گذشت و نیامدی آقا
گذشت این همه لیل و نهار کافی نیست؟

بیا بیا که فدایی زیاد داری تو
نگو نگو که مرا جان نثار کافی نیست

دعای ماست که تعجیل در فرج بشود
نیامدی، چه کنم؟ اعتبار کافی نیست؟

ببین که اهل جهان بی قرار تو شده اند
نگو که این همه ات بیقرار کافی نیست

شکار کرده ای آقا تمام دل ها را
اسیر تو دل ما شد شکار کافی نیست

هزار ها نفر از درد هجر جان دادند
برای این همه عاشق مزار کافی نیست

دوباره طرح نویی را ارائه خواهم داد
برای آمدنت ابتکار کافی نیست

شرط اطاعت

احمد(ص) مرسل که ختم الانبیاست
گفته هایش جملگی وحی خداست

گفت روزی با امیر المومنین(ع)
یا علی(ع) ای تو نبی را جانشین

عمر نوح ار شد نصیب آدمی
غافل از حق گر نباشد او دمی  

شب اگر گرم مناجات و دعاست
روز را هم روزه در راه خداست

کار او  انفاق در راه خداست
چون احد کوهی که جنسش از طلاست

گرهزاران بار حج بگذارد او
سر زند از او دو صد کار نکو

کشته گر بین صفا و مروه اوست
پاک و طیب گر که چون آب وضوست

گر تولای تو را در سر نداشت
گر که بر لب ذکر یا حیدر(ع) نداشت

چونکه حیدر (ع) نیست ایشان را امام
کی رسد بوی بهشتش بر مشام

هر که را حیدر(ع) نباشد مقتدا
هست سر افکنده در روز جزا

مهر بی مهری

تو رفتی تا میان ما نماند حرف چندانی
تو رفتی رفت از دنیا ره و رسم مسلمانی

تو رفتی و گرفتی فرصت دیدار خود از ما
بیا در خانه ی چشمان ما آقا به مهمانی

تو رفتی از فراقت مرگ تدریجی نصیبم شد
نمانده بعد تو در پیکر من ذره ای جانی

تو رفتی باغ جانم خشک مانند کویری شد
به باغ جان نباریده پس از تو قطره بارانی

تو تا بودی ندانستیم ما قدر شما را هیچ
و حالا هم ندارد هیچ سودی این پشیمانی

ز بی مهری ما بار سفر بستی ز پیش ما
تو رفتی مهر بی مهری مرا خورده به پیشانی

تو را با زحمت بسیار آوردم به دست اما
نمی دانم چرا دادم ز دستت من به آسانی

تو بودم بودی و بودی تو هم دین و هم ایمانم
تو رفتی هستی ام رفت و ندارم دین و ایمانی

همه غمهای عالم بعد تو شد میهمان دل
منم با کوهی از حسرت ، من و اوج پریشانی

دوباره بازگرد و میهمان دیده ی ما باش
دوباره شادمانی را به ما بنمای ارزانی

اسماء الله

باز باران
باترانه
گفتگویی عاشقانه
حرفهایی دوستانه
بر لبم پیوسته اسماء الهی
اَلْمَلِکْ

اَلْقُدّوُسْ

اَلْسَّلام

اَلْمُؤْمِنْ

اَلْمُهَیْمِنْ

اَلْعَزیزْ

اَلْجَبّارْ

اَلْمُتَکَبِّرْ

اَلْخالِقْ

اَلْبارِئْ

اَلْمُصَّوِّرْ

اَلْغَفّارْ

اَلْقَهّارْ

اَلْوَهّابْ

اَلْکَریمُ

ذُوالطَّوْلْ

اَلْرَزّاقْ

اَلْفَتّاحْ

اَلْعَلیمْ

اَلْحَکیمُ

اَلْباسِطْ

اَلْمُعِزّْ

عالِمُ الْغَیْبْ

اَلْخافِضْ

الرّافِعْ

اَلْمُعِزّْ

اَلْمُذِلّْ

اَلسَّمیعْ

اَلْبَصیرْ

اَلْحَکَمُ

الْعَدْلْ

اَللَّطیفْ

اَلْهادِی

الْخَبیرِ

الْمُبینْ

اَلْحَلیمِ

الرَّئوُفِ

الْمَنّانْ

اَلْحَکیمْ

اَلْغَفُورْ

اَلْشَّکُورْ

اَلْعَلیّْ

اَلْحَفیظْ

اَلْحَسیبْ

اَلْجَلیلْ

اَلْکَریمْ

الْقَریبُ

الْمُجیبُ

اَلْواسِعْ

اَلْوَدُودْ

اَلْمَجیدْ

اَلْباعِثْ

اَلْشَّهیدُ

الْحَقْ

اَلْوَکیلْ

اَلْقَویّ

اَلْمُعیدْ

اَلْمُحِی

الْمُمیتْ

اَلْحَیّْ

اَلْقَیُّومْ

اَلْواجِدْ

اَلْماجِدْ

اَلأحَدْ

اَلْصَّمَدْ

اَلْقادِرْ

اَلْبِرّْ

اَلْتَّوّابْ

اَلْمُنْتَقِمْ

اَلْرَّؤُوفْ

اَلْسُّبُوُحْ

مالِکُ

الْمُلْکْ

اَلْغَنِیُّ

الْمُغْنی

اَلْمُعْطی

اَلْمانِعْ

اَلْنُّورْ

اَلْهادی

اَلْبَدیعْ

اَلْوارِثْ

اَلْصَّبُورْ

آری آری
عشق بازی با خدا عشق حقیقی است
عشقی حقیقی است ...

خطا ممنوع

خدا را شکر دین همچون محمد(ص) رهبری دارد
خدا را شکر قران محمد(ص) کوثری دارد

وصی و جانشین مصطفی(ص) شد حیدر کرار(ع)
خدا را شکر شیعه تاج فخر و حیدری دارد

به دل حب علی(ع) و آل حیدر(ع) دارم از اول
خدا را شکر شیعه مثل حیدر(ع) دلبری دارد

امام عسکری(ع) آمد که عالم را کند گلشن
خدا را شاکرم شیعه امام عسکری(ع) دارد

همه عالم اگر چه در پی نابودی دینند
هنوز از لطف حق، دین محمد(ص) مشتری دارد

اگر موج حوادث در مسیر کشتی دین است
چه غم وقتی که کشتی ناخدا و لنگری دارد

به می ما را چه حاجت، مست جام باده ی عشقیم
خوشا آنکس که از پیمانه ی دین ساغری دارد

علی(ع) یعنی کتاب و معنی قران علی(ع) باشد
بنازم شیعه را، به به، چه زیبا باوری دارد

من از آل علی(ع) دم می زنم تا جان به تن دارم
که باید توشه بردارد هر آنکس محشری دارد

ندارم در دلم تشویش و خوف از روز رستاخیز
چه غم آن را که در صحرای محشر یاوری دارد

خدا یک لحظه هم از بندگان خویش غافل نیست
خطا ممنوع، دنیا دادگاه و داوری دارد

یا سید الکریم

یا سید الکریم نگین دیار ری
در اختیار حضرت تو اختیار ری

یا سید الکریم تویی تاج فخر ما
ای باعث غرور همه، افتخار ری

با اهل بیت(ع) گشته عجین تامت ای کریم
یا سید الکریم تو ای اعتبار ری

شد با صفا ز مقدم تو گلشن وجود
ای باعث طراوت باغ و بهار ری

ری شهره شد ز نام تو سرتاسر جهان
یا سید الکریم ، تو ای شهریار ری

عازم شدم برای زیارت به کوی تو
ما را هوای کوی تو کرده دچار ری

 شد زائر تو زائر کرببلای عشق
ما را برات جنت رضوان غبار ری

شب یلدا

شب یلدا شب زیبای شادی است
شب فهمیدن معنای شادی است

هوا سرد است و دلها گرم گرم است
شب یلدا، شب گرمای شادی است

گل لبخند می روید به لبها
به لبها نغمه و آوای شادی است

شب کرسی و آجیل و شب عشق
شب یلدا شب نجوای شادی است

شب یلدا شب شعر و شعور است
شب زیبای روح افزای شادی است

شب یلدا شبی ایرانی اما
شبی با وسعت دنیای شادی است

شب شادی و شور و مهربانی
شب پیدایش سیمای شادی است

محافل جملگی گرم و صمیمی
شب یلدا گل شبهای شادی است

همه عالم پر از شور و نشاط است
شب طولانی و پهنای شادی است

شب یلدا شب خندیدن ماست
که هر دل در سر سودای شادی است

منم شیعه، علی (ع) هم مقتدایم
علی(ع) مولای من، مولای شادی است

به نص آیه های وحی منزل
بلی فتوای من، فتوای شادی است

رستگاری

در مسیر عشق ای خوش آن که رهبر داشتن
رهنما و رهبری همچون پیمبر(ص) داشتن

رستگاری چیست؟ یاری از خدا در کارها
مقتدا و یاوری مانند حیدر(ع) داشتن

با توسل بر رسول الله(ص) و بر آل رسول(ص)
از برای روز رستاخیز یاور داشتن

رستگاری چیست؟ سرتا پا پر از نور یقین
دین و تقوا داشتن، ایمان و باور داشتن

رستگار است آن که باشد جزو اصحاب یمین
چارده شافع برای روز محشر داشتن

بر لب انهار و در جنات زیبای بهشت
از لب حور بهشتی جام و ساغر داشتن

کوزه ای پر از شراب ناب مخصوص بهشت
سایه ی آل محمد(ص)، حوض کوثر داشتن

 دم به دم با حمد و تسبیح و سلام و تهنیت
مونسی همچون علی(ع) کامی معطر داشتن

رستگاری نیست غیر از خواندن آیات نور
خانه ی دل را ز نور حق منور داشتن

کشتی حق را فقط آل محمد(ص) لنگرند
 نیست از طوفان هراسی وقت لنگر داشتن

ای خوشا روزی که با آل محمد(ص) در بهشت
نغمه سر دادن به لب الله و اکبر داشتن