شعر میلاد امام حسین علیه السلام
بگشوده دیده بر جهان دلبند زهرا(س)
روئیده بر لب غنچه ی لبخند زهرا(س)
زهرا(س) و حیدر(ع) محو سیمای حسینند
افلاکیان گرم تماشای حسینند
دارد محمد(ص) در بغل یک ماه زیبا
روح الامین مات گل زیبای زهرا(س)
این نو گل زیبا به حق نامش حسین(ع) است
این نور رب المشرقین و مغربین است
فُلک نجات است او و مصباح هدایت
ما را نماید رهنمون سوی سعادت
سرمایه ی ما شیعیان نام حسین(ع) است
دین حقیقی دین اسلام حسین(ع) است
شمس هدایت تا قیامت می درخشد
تا راه خوشبختی ما را نور بخشد
لبهای خشک او همان آب حیات است
شوق حیات شیعیان بعد از ممات است
از مقدم او انبیاء غرق سرورند
لبریز شور و شادی و شعر و شعورند
باشد نبی(ص) محو تماشای حسینش
چشمش شده روشن به سیمای حسینش
آن کودک یک روزه ی خوش قد و قامت
هنگام قد قامت کند بر پا قیامت
سر تا به پا، پا تا به سر پیغمبر است او
نامش حسین(ع) امّا علی(ع) دیگر است او
مؤمن بدون مِهر او ایمان ندارد
اسلام بی او مصحف قرآن ندارد
ما را محبِّ او و یارانش نوشتند
با مِهر روی او گِل ما را سرشتند
شرح و بیان و معنی ام الکتاب است
همچون علی(ع) او شافع روز حساب است
آشفته ی مویش تمام شیعیانند
سرگشته ی کویش تمام مؤمنانند
در خانه ی دل دارد او جا تا قیامت
داریم از او امید امداد و شفاعت
ذکر مناجات امیرالمؤمنین(ع) اوست
بیت الحرام و قبله ی اهل یقین اوست
شرح همه آیات قرآن مبین اوست
فرزند حیدر(ع)، مقتدای متقین اوست
عرش خدا در مقدم او شد چراغان
روح الامین دارد به لب آیات قرآن
بخشیده زینت نام او عرش خدا را
مدهوش کرده ماهِ رویش اولیا را
او واسط فیض خدای مهربان است
در روز محشر بر سرِ ما سایبان است
روح ملائک روز و شب پروانه ی اوست
قلب همه خوبان عالم خانه ی اوست
نام حسین(ع) تسبیح هر روز و شب ماست
خنده به یمن مقدم او بر لب ماست
- ۰۱/۱۲/۰۲