شعر شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها

زنی از قطره های ناب باران هم مطهّر تر

زنی از پرتو خورشید تابان هم مطهّر تر
زنی از آیه ی تطهیر قرآن هم مطهّر تر
ز اشک دیده ی شب زنده داران هم مطهّر تر

به شان او شده نازل به قرآن سوره ی کوثر
شکسته سینه و پهلویش امّا از فشار در

زنی از جنس نور و معنی آیات قرآنی
که در فضل و کرامت نیست او را حد و پایانی
کلام او همه نور است هنگام سخنرانی
نماد پاکی و تقوا و الگوی مسلمانی

میان کوچه سیلی خورد این بانوی معصومه
فدک شد غصب از او تا شود معصومه، مغصوبه

زن است و دختر پیغمبر(ص) است و مادر باباست
زن است و وحی را مفهوم و شرح و باطن و معناست
زن است و اسوه و الگوی خوبی ها و پاکی هاست
زن است و پای تا سر اعتقاد و باور و تقواست

زنی لبریز از اندوه و حزن و درد و غمناکی
زنی با صورتی نیلی، زنی با چادری خاکی

زنی خاکی ولی از قدسیان هم آسمانی تر
زنی خاکی که باشد بر همه افلاکیان رهبر
زنی خاکی که از او روشنی بگرفته هر اختر
زنی خاکی که باشد بر سر هفت آسمان افسر

امیرالمؤمنین(ع) بی او ندارد یار و هم سنگر
که از داغش بریزد خاک غم مولا علی(ع) بر سر

گروهی از ملائک پاسبان خانه ی اویند
گروه دیگری پیوسته مدح حضرتش گویند
گروهی خاک کویش را چو عطر ناب می بویند
گیاهان هم به شوق روی او از خاک می رویند

به سوی خانه اش سیصد نفر با هم یورش بردند
گل باغ رسالت را شکستند و بیازردند

شعاع نور رویش جلوه ی خورشید تابان است
چراغ روشنی بخش طریق هر مسلمان است
کلامش وحی منزل، هم ردیف و شان قرآن است
کویر جان به شوق حضرت او چون گلستان است

به دوشش داشت بار شیشه و در زیر پا افتاد 
صدا زد یا علی(ع) می میرم از این درد، استمداد

ز دشمن خورده سیلی دختر پیغمبر اکرم(ص)
شده نیلی رخ او و ندارد چاره و مرهم
ز ضرب در شهادت شد نصیب محسنش دردم
همه عالم شده از این مصیبت خانه ی ماتم

هجوم آورد دشمن چون به سوی خانه ی زهرا(س)
مدینه کربلا شد، کربلا و ظهر عاشورا

صدای گریه آمد در عزای دخت پیغمبر(ص)
صدای گریه آمد دختری بود و غم مادر
صدای گریه آمد چشمه ی خون، دیده ی حیدر(ع)
صدای گریه آمد، ناله ی آل عبا(ع) یکسر

صدای گریه آمد عالم هستی عزادار است
اگر شیعه بمیرد در غم زهرا(س) سزاوار است

به کشتی نجات اهل عالم لنگر است این زن
همه عالم قلیل اما کثیر و کوثر است این زن
به فرمان خدا آل عبا(ع) را محور است این زن
علی(ع) همتای قرآن است و کفو حیدر(ع) است این زن

بهار عمر او گر چه به یک باره خزانی شد
ولی در سینه نام و یاد نیکش جاودانی شد