لیلی و مجنون

منم مجنون آن لیلی که دلدار است لیلی را

که از حسن دل آرایش ربوده قلب خیلی را

چنان درد فراق او برای عاشقان سخت است
که جاری کرده است از خون دل بر گونه سیلی را

صف اندر صف به شوق دیدنش هستند یوسف ها
که شاید از می وصلش کند لبریز کیلی را 

به صبح جمعه می خوانند ندبه شیعیان او
که جانبخش است عشق او توسّل در کمیلی را

به هر لحظه شود لطفش نصیب میهمانانش
تفضّل دارد او حتی غریبان طفیلی را 

کجا محروم از دیدار او هستند مشتاقان
که نگذارند بی پاسخ کریمان هیچ میلی را

همه عالم اگر بودند گرداگرد پرگارش
چرا باید خدا می آفریدی چاه ویلی را

اگر مجنون او هستم منم عاقلترین عاقل
منم مجنون آن لیلی که دلدار است لیلی را