شعر شهادت امام بافر علیه السلام

ای آن که جلوه گاه جمال خدا تویی
فرهنگ نامه ی غم  کرببلا تویی

تو حجت خدایی و محبوب هر دلی
تو الگو و نمونه ی انسان کاملی 

نام تو مرهم دل بیمار مردم است
آرامبخش حال گرفتار مردم است

ای نرده بان طیر تو محراب بندگی
شاگرد درس مکتبت ارباب بندگی

خورشید، شمع جلوه ی انوار روی توست 
مهتاب نیز تشنه ی دیدار روی توست

پیوسته با هزار هزار عز و احترام
فرش ره تو بال ملائک شد ای امام

تو مرده را به اذن خدا زنده می کنی
ما را ز لطف خویش تو آکنده می کنی

ای چهره ی محمدی تو جمال حق
وی سیرتت نشانه ی اوج کمال حق

ای در وجود تو متجلی امیر عشق
با امر حق به کشور دلها وزیر عشق

تو باقرالعلومی و احیاگر کتاب
روشنگر طریق بشر همچو آفتاب

تو ترجمان تک تک آیات محکمی
آرام جان و نور دل اهل عالمی 

ای قبله گاه و کعبه آمال مؤمنین
هر کس شناخت شان تو را شد فقیه دین

ای یادگار ماه محرم سفر مرو
با کوله بار غصه و ماتم سفر مرو

هم ناله ی صحیفه ی اندوه و غم تویی
 سرو خمیده قامت بار ستم تویی

روی تن تو مانده ز زنجیرها اثر
داغ غمت به جان بشر می زند شرر

یادت نمی رود چه گذشته به کاروان
یادت نمی رود ز جفاهای ساربان

مجروح هر دو پای تو از خارهای دشت
تنها خداست آگه از آنچه به تو گذشت

شن های داغ مرهم درد تو بوده است
زینب(س) به آه و ناله غمت را سروده است 

تا شام غم  پیاده دویدی به روی خاک
چشمت زغصه چشمه شد و سینه چاک چاک 

تو شاهد شهادت طفلان زینبی
تو یادگار مصحف و قران زینبی

تو تشنه کام جرعه ای از مشک بوده ای
تو همنوای قافله ی اشک بوده ای

بالای نیزه قاری قران حسین(ع) توست 
پائین نیزه درد و غم و شور و شین توست

در باغ گل لطیفتر از یاس بوده ای
تو شاهد شهادت عباس(ع) بوده ای

 دیدی تن حسین(ع) تو در زیر دست و پا
یک عمر در غمش دل تو خیمه ی عزا

می سوخت خیمه های حرم پیش چشم تو
یک اربعین مصیبت و غم پیش چشم تو

گنجینه ی مصیبت و رنج و الم شدی
 یک اربعین اسیر بلا  و ستم دی

دریای غصه های شما بی کرانه است
داغت همیشه در دل ما جاودانه است