یا امام رضا(ع)

دل شکسته ی من راهی خراسان شد
کنار پنجره فولاد عشق، مهمان شد

به یاد غربت سلطان عشق افتادم
درون سینه از این غصه سخت طوفان شد

رضا(ع) رضا(ع) به لبم بود و دست غم بر سر
دو چشم  من ز غم او همیشه گریان شد

ز غصه جان تمام جهانیان می سوخت
سرور از دل خلق جهان گریزان شد

قسم به عشق، رضا(ع) ترجمان قران است
شهید گشت رضا(ع) و جفا به قران شد

رضا(ع) که بار سفز بست، دیده ها خون شد
چه گویمت که ز غم، پاره هر گریبان شد

گرفته زانوی غم در بغل مسلمانان
تمام خلق اگر چه ز غم پریشان شد

درست تا که رضا(ع) رفت از این جهان به جنان
قیامتی شد و دنیا به خط پایان شد

ولی امر خدا را به خاک بسپردند
و خاک غم به سر جن و هر چه انسان شد

ز داغ او دو جهان رخت غصه پوشیده
و بزم غصه به پا در سرای یزدان شد