شعر ولادت ام علی النقی علیه السلام

کوچه کوچه جهان چراغان شد
آسمان ها ستاره باران شد

همه دلهای شیعیان شد شاد
ذکر لب آیه های قرآن شد

غصه ها بسته اند بار سفر
لب هر غصه دار خندان شد

آمد از راه حضرت هادی(ع)
گل رویش صفای بستان شد

درد دیگر نمانده در عالم
آمد و رنج و غصه درمان شد

نور رویش رقیب شمس و قمر
ماه مبهوت و شمس حیران شد

حاصل صبر نیست غیر ظفر
رفت دی نوبت بهاران شد

گل بی خار حضرت هادی(ع)
خاری اندر دو چشم شیطان شد

شمس تابان و ماه رخسارش
روشنی بخش راه انسان شد

رفت تاریکی از دل انسان
به عوض نور عشق مهمان شد

پیر با عشق او جوان گردید
عشق سرمایه ی جوانان شد

شیعیان شادمان از این میلاد
وقت شادی هر مسلمان دشد
 

عید قربان

عید اضحی و عید قربان است

جشن تسلیم اهل ایمان است

عید الله اکبر است این عید
عشق حنجر به خنجر است این عید

جشن «سر» دادن است در ره یار
سر تسلیم و محضر دلدار

عید بشکستن بت نفس است
عید آنکس که خویشتن بشکست

بت خود را اگر که بشکستی
در حقیقت تو بت شکن هستی

چون که بشکسته بود ابراهیم(ع)
بت سنگی زمان عهد قدیم

هاتفی گفتش آی ابراهیم(ع)
آمده این ندا ز رب عظیم

گر که خواهی خدای سبحان را
تو فدا کن به راه او جان را

گفت جانم فدای رب ودود
جان من را بگیر خیلی زود

گفت او را جناب جبرائیل(ع)
هست منظور دوست اسماعیل(ع)

دل ببرّ و ببر سر او را
تا که راضی کنی ز خود هو را

گفت امر خداست بسم الله
گر خدایم رضاست بسم الله

این ندا آمد از خدا ناگه
صبر کن تا تو را کنم آگه

تو که یک عبد سر به فرمانی
گوسفندی نمای قربانی

تو مکن پور خویش را قربان
که خدای تو می کند جبران

به بدیل ذبیحت ابراهیم(ع)
هست در پیش روی ذبح عظیم

کرد پرسش که ذبح عظمی چیست؟
چه کسی کشته می شود او کیست؟

گفت: او میوه ی دل زهراست
حاصل ازدواج دو دریاست

با لب تشنه کشته خواهد شد
بر تنش نیزه پشته خواهد شد

سر او از قفا بریده شود
خون او بر زمین چکیده شود

تن او فرش خاک می گردد
جسم او چاک چاک می گردد

سر او روی نیزه راهی شام
تنش عریان به روی خاک، امام

اسبها بر تنش دوان گردند
اشک ها در غمش روان گردند

خاندانش اسیر بند ستم
راهی شام گشته اهل حرم

این نوامیس اوست در انظار
مو پریشان میانه ی بازار

کودکانش برهنه پا روی خاک
همه آزرده گشته از خاشاک

غم و اندوه و رنج بی پایان
می رسد بر قبیله ی آنان

داغ او آتشین و سوزان است
دیده ها چشمه های جوشان است

سوخت از داغ و درد ابراهیم(ع)
گفت: جانم فدای ذبح عظیم

شهادت امام باقر علیه السلام

اشک چون سیل جاری از چشمم شد برای محمد باقر(ع)
خانه ی دل پر است از غم و درد در عزای محمد باقر(ع)

ما نبودیم گر به ظهر عطش  یاور حق به کربلای حسین(ع)
یاری از حق کنیم در ظهر کربلای محمد باقر(ع)

بر سر نی نوای جانبخشی می ربودی دل از همه عشاق
دل ما رفته پای آن نیزه پا به پای محمد باقر(ع)

رفته مولای ما به بستر مرگ می کشد آخرین نفس ها را
شیعیان می کشند آه از دل همنوای محمد باقر(ع)

بی اثر بود چون دعای ما، بست بار سفر سوی عقبا
درد ما می شود ولی درمان، از دعای محمد باقر (ع)

ما عزادار حضرت عشقیم، در عزایش ز غصه می سوزیم
تا ابد گرد شمع او هستیم، مبتلای محمد باقر(ع)

شیعه هستیم و عاشق اوئیم، همه ی عمر دم زدیم از او
سر ما پیشکش به محضر او، جان فدای محمد باقر(ع)  
 

نام نیک

ما دست رد به سینه ی غم ها گذاشتیم
بر هر چه داشت رنگ عزا پا گذاشتیم

در جستجوی یوسف زهرا(س) تمام عمر
پیوسته سر به وادی صحرا گذاشتیم

از آل مصطفی(ص) همه دم دم زدیم ما
وقتی که پا به عرصه ی دنیا گذاشتیم

اجساد ما به روی زمین می کشد نفس
ما پای دل به عالم معنا گذاشتیم

با شوق همنشینی با آل مصطفی(ص)
روزی قدم به عالم عقبی گذاشتیم

کردیم جان خویش فدا در مسیر عشق 
یعنی که سر به پای دو دریا گذاشتیم 

جستیم درّ و گوهر و در جایگاه دل
آن را به عرضگاه تماشا گذاشتیم  

در کربلا شدیم همه زائر حسین(ع)
دل را کنار مرقد مولا گذاشتیم

دنیا محل ماندن ما نیست تا ابد
آن را برای مردم فردا گذاشتیم

مرغیم و تا به عرش خدا پر کشیده ایم
ما خاک را برای شما واگذاشتیم

جز نام نیک حاصلمان از جهان نبود
آن را برای اهل جهان جا گذاشتیم
 

پند شیرین تر از قند

دل بریدن نیز گاهی رو به راهت می کند

دل اگر بستی به این دنیا تباهت می کند

بی پناهی گر در این عالم پناهی امن جو
هر پناه غیر ایمن، بی پناهت می کند

خط بکش روی گناه و گرد آن هرگز مگر
چون گناه کوچکی هم روسیاهت می کند

گر گدا هستی گدای خاندان وحی(ع) باش
این گدایی برتر از صد پادشاهت می کند

هست عالم محضر الله، پس آگاه باش
چون به هرحالی که باشی حق نگاهت می کند

دوست می خواهی اگر، آل محمد(ص) را بجو
دوستی با آل احمد(ص) سر به راهت می کند

پشت قاب چهره ات پیداست نیرنگ و نفاق
پیشه کن تقوا که زیبا رو چو ماهت می کند

غم مخور گر هست دستان تو خالی ای بشر 
از خدا پر شو که لبریز از رفاهت می کند

خانه ی دل را مکن ماوای شیطان رجیم
چون که شیطان عاقبت پر از گناهت می کند

با خطا آسایش عقبی شود سلب از بشر
گر خطا کردی خدا زندان به چاهت می کند

ازدواج حضرت امیر المؤمنین ع و حضرت فاطمه زهرا س

بهشت جلوه ای از گلشن نگار من است
هزار شکر خدا را که او کنار من است

گل همیشه بهار است گل عذار علی(ع)
صفای گلشن دین است، او بهار من است

همیشه و همه جا یار و یاورم بوده
گلی که حامی من مثل ذوالفقار من است

شده است سوره کوثر به شان او نازل
امیر هستم و او تاج افتحار من است

کسی که اسوه ی صبر و وفا و ایثار است
هزار مرتبه شکر ای خدا که یار من است

تمام عالم اگر از من اعتبار گرفت
قسم به عشق که او قدر و اعتبار من است

خدا سپرده به من اختیار عالم را
بتول(س) کفو من و صاحب اختیار من است

هزار شکر که کوثر به من عطا شده است
که عبد حقّم و این لطف کردگار من است

تمام دار و ندارم فدای فاطمه(س) باد
که شد فدای من و یار جان نثار من است
 

شعر شهادت امام محمد تقی علیه السلام

از زمین و آسمان اندوه و ماتم می چکید
از تمام چشم ها اشک دمادم می چکید

در درون حجره مردی ناله می زد تا سحر
رخت غم پوشیده بود آن شب به تن نجم و قمر

یک گل از گلزار دین پژمرده می شد از ستم
رفته رفته خانه ی دلها گرفتی رنگ غم

گلشن ملک ولایت گشت همرنگ خزان
تا شود ماتمسرا از شرق تا غرب جهان

بود آن شب حضرت ابن الرضا(ع) در تاب و تب
هم ز سوز درد می نالید و هم خشکیده لب

آن که بودی معدن فضل و جوانمردی و جود
مثل جد خود حسین ابن علی (ع) لب تشنه بود

آن که بودی روشنایی بخش همچون شمع جمع
آب می شد پیکرش حالا ولی مانند شمع

شوق رفتن داشت آن شب بیقراری کرد و رفت
اشک چشمش باغ دین را آبیاری کرد و رفت

برگهای نخل عمرش در بهاران زرد شد
قلب ها غمگین شد از غم سینه ها پر درد شد

آن که بودی قبله ی حاجات هر اهل یقین
آخرین حرف خودش را گفت با مادر چنین

تا ولایت غصب شد قرآن و دین پامال شد
بر شما شد ظلم، بر ما هم همین منوال شد
 

یا ثامن الحجج علیه السلام

ای جان من فدای تو یا ثامن الحجج(ع)
دارم به سر هوای تو یا ثامن الحجج(ع)

ای معدن سخاوت و ای چشمه ی امید
دست من و عطای تو یا ثامن الحجج(ع)

تاج شهنشهی دو عالم به سر مراست
زیرا منم گدای تو یا ثامن الحجج(ع)

من دردمند عشق توام ای دوای درد
درد من و دوای تو یا ثامن الحجج(ع)

یک عمر بوده ام سر خوان کرامتت
ریزه خور عطای تو یا ثامن الحجج(ع)

از مقدم تو عرش خدا گشته با صفا
دلها خوش از صفای تو یا ثامن الحجج(ع)

یک عمر دم زدم ز خدا و ز اهل بیت(ع)
در سایه ی ولای تو یا ثامن الحجج(ع)

باشد رضای حضرت حق در رضای تو
من در پی رضای تو یا ثامن الحجج(ع)

بر تن مراست جامه ای از جاودانگی
زیرا شدم فنای تو یا ثامن الحجج(ع)

از من ندیده ای تو به غیر از جفا ولی
شرمنده ی وفای تو یا ثامن الحجج(ع)

حاجت روا شوم تو مرا گر دعا کنی
محتاج یک دعای تو یا ثامن الحجج(ع)
 

شعر ولادت امام رضا علیه السلام

آمد کسی که جنت رضوان سرای اوست
خلق تمام عالم امکان برای اوست

آمد کسی که معنی قرآن احمدی است
راضی خدا همیشه به شرط رضای اوست

بر سر گذاشت شیعه ی او تاج افتخار
زیرا که در تمامی عمرش گدای اوست

با عشق او تمامی عالم رود به خواب
بیدار موقع سحر از ربنای اوست

عالم ز نور صورت ایشان منور است
خرم همیشه باغ بهشت از صفای اوست

روح الامین به عرش خداوند لایزال
محو جمال او شده و مبتلای اوست

هر چه بدی به ما رسد از شر دشمن است
هر جا که دفع شر بشود از دعای اوست

آیا حدیث آل عبا(ع) را شنیده اید؟
شیعه به زیر سایه ی شال و عبای اوست

شد مقتدای شیعه و شد قبله گاه عشق
پیوسته شیعه شاکر لطف خدای اوست
 

توسل به امام رضا علیه السلام

دست وقتی که دعا داشته باشد خوشتر
سینه وقتی که نوا داشته باشد خوشتر

عاشق آن است که جان در قدم دوست دهد
عشق وقتی که بلا داشته باشد خوشتر

دردمندیم و دوای همه ی ماست رضا(ع)
درد وقتی که دوا داشته باشد خوشتر

مرغ دل بال گشوده به سوی کوی رضا(ع)
 مرغ وقتی که هوا داشته باشد خوشتر

نقش دلدار هویداست به آئینه ی دل
آینه چون که جلا داشته باشد خوشتر

آن که دل برده ز ما جلوه گه عشق و صفاست
یار وقتی که صفا داشته باشد خوشتر

در احسان رضا(ع) باز به روی همه است
خانه وقتی که گدا داشته باشد خوشتر

دست از عشق رضا(ع) هیچ نخواهیم کشید
عشق وقتی که بقا داشته باشد خوشتر

می عشق است که نوشیم ز سقا خانه
مست اگر میل و رضا داشته باشد خوشتر

آن که شد زائر دربار رضا(ع) در مشهد 
هوس کرب و بلا داشته باشد خوشتر