شعر ولادت امام صادق علیه السلام

شب تیره طی شد سحر آمده
بده مژده شهد و شکر آمده

خدا هدیه ای داد بر اهل دین
سپس گفت بر خویش صد آفرین

گل خاتم المرسیلن(ص) آمده
امید دل موءمنین آمده

مصفا شده عرش در مقدمش
گل آذین شده فرش در مقدمش

ز چشمش گل رازقی می چکد
و از نام او  عاشقی می چکد

به اهل جهان سرور است و امیر
به تقوا و پاکی ندارد نظیر

مسیح است شاگردی از مکتبش
و خورشید کوچکترین کوکبش

قدم تا که زد بر زمین آن امام
خدا گفت بر او درود و سلام

ز اهل جهان دارد او برتری
صفاتش همه احمدی، حیدری

نبی(ص) را وصی اوست همچون علی (ع)
به هفت آسمان کار او رهبری

امام بشر، حجت الله اوست
به سرّ دو عالم هم آگاه اوست

بصیر و بلیغ است و  پاک و شریف
به هر بحث علمی ندارد حریف

به ابناء آدم  کند سروری
به افلاکیان کار او رهبری

بهشت برین جلوه ی روی اوست
بشر را سعادت، سر کوی اوست

قسم بر کسی که مرا خالق است
همه هستی ام، حضرت صادق(ع) است

امام است و تاج سر موءمنین
هدایتگر آسمان و زمین

رسد راه او تا بهشت برین
همان مقصد سید المرسلین (ص)

زلال است چون چشمه ی سلسبیل
غلام در خانه اش جبرئیل(ع)

جگر گوشه انبیاء صادق(ع) است
و نور دل اولیاء صادق (ع) است

بقیعش بهشتی است روی زمین
ربوده دل و هوش اهل یقین

به وحی خداوند معناست او
فقیهی توانا و داناست او

همه ذکر صبح و شبم نام اوست
خوشا آن که تسلیم اسلام اوست

هر آن کس که باشد ولایت مدار
به دنیا و عقبی شود رستگار

نپوشیده ام تا که بر تن کفن
نگویم به جز مدح صادق(ع) سخن

قافیه غم

قافیه های شعر اگر قافیه های غم شود
غصه و اندوه و بلا نهفته در قلم شود

شاعر اگر که غصه را قرین شعر خود کند
سروده های او همه چو شعر محتشم شود

خبر دهد اگر که او کشته شده امام دین
چشم همه جهانیان، ز غصه  همچو  یم شود

شعله زند شرار غم  ز بیت بیت شعر او  
چنان که از شرار  غم سوخته صد حرم شود

شاعر دل شکسته گر  لب بگشاید به سخن
سینه ی اهل معرفت پر از غم و الم شود

خانه ی پیشوای دین سوخت از آتش ستم
تا به دل جهانیان شعله از این ستم شود

امام مومنان اگر بست دو چشم  از این جهان
رخت عزا به قامت هر عرب و عجم شود

بانی فقه جعفری شهید راه حق که شد
قامت اهل آسمان ز بار غصه خم شود