دوازده رباعی علوی

1

با مهر علی(ع) گناه ما ریختنی است
شور و شعف ونشاط انگیختنی است
مهرش به دلم نشسته از روز نخست
مهری که به جان و تنم آمیختنی است

2

تا حیدر(ع) کرار قدم زد بر خاک
بر خاک زمین کرد حسادت، افلاک
افسوس که بر روی زمین هیچ کسی
ناکرده مقام و قدر او را اداراک

3

تو مایه فخر انبیائی حیدر(ع)
تو یاور و یار مصطفائی حیدر(ع)
راه تو ره سعادت است و سرافرازی
تو رهبر ما و مقتدائی حیدر(ع)

4

معنای اذان، روح دعایی حیدر(ع)
مولا و امیر و رهنمایی حیدر(ع)
حق از تو رضا و تو رضایی از حق
یعنی که به حق تو مرتضایی حیدر(ع)

5

شب تا به سحر علی(ع) علی(ع) می گویم 
چون شمس و قمر علی(ع)علی(ع)می گویم
در وقت حضر علی(ع) علی(ع) ورد لبم
هنگام سفر علی(ع) علی(ع) می گویم

6

هنگام سلام یا علی(ع) می گویم
در وقت کلام یا علی(ع) می گویم
من آمده ام که یاعلی(ع) گویم و بس
پیوسته، مدام یا علی(ع) می گویم

7

در مسجد و محراب علی(ع) می گویم
در محضر ارباب علی(ع) می گویم
از وقت طلوع تا غروب خورشید
شب نیز چو مهتاب علی(ع) می گویم

8

روی لب من نام علی(ع) روئیده
گوشم به جز از نام علی(ع) نشنیده
شد خانه ی دل ز نور حیدر(ع) روشن
چون نور علی(ع) در دل من تابیده

9

از نور رخ علی(ع) بقا دارد ماه
جز راه علی(ع) نیست سوی مقصد راه
حق است علی(ع) و غیر از او حقی نیست
لا حول ولا قوه الا بالله

10

از روز ازل علی(ع) علی(ع) می گویم
در قول و عمل علی(ع) علی(ع) می گویم
شیرین تر از این سخن ندیدم هرگز
چون شهد و عسل علی(ع) علی(ع) می گویم

11

از روز ازل مست علی(ع) بودم من
دل بسته و پابست علی(ع) بودم من
سر تا به قدم پر شدم از نام علی(ع)
چون شیعه ی دربست علی(ع)بودم من

12

صد شکر که با علی(ع) شد عمرم سپری
من دم نزدم هیچ ز شخص دگری
در قول و عمل پیرو حیدر(ع) بودم
یعنی که منم شیعه ی اثنی عشری