حی علی العزا

حی علی العزا که زمان محرم است
هنگام اشک و ناله و اندوه و ماتم است

در خاک و خون فتاده حسین ابن مرتضی(ع)
گر واژگون شود همه عالم ز غم کم است

قد قامت العزا شد و هنگام  گریه شد
هر دو جهان اسیر غم و دام گریه شد

اسلام دین شادی و عیش و سرور بود
از ظهر حادثه همه اسلام گریه شد  

حی علی العزا که بنالیم روز و شب
از دیده خون دل بفشانیم روز و شب

در ظهر روز حادثه دین سر بریده شد
ما داغدار اصل اذانیم روز و شب

قد قامت العزا که بسوزیم شمع وار
شد سالها خزان و ندارد دگر بهار

این غصه ای که سوخت سراپای شیعه را
از ظهر روز حادثه مانده به یادگار

حی علی العزا بشتابید شیعیان
رخت عزا کنید به تن اهل آسمان

شیعه اگر زغصه بمیرد کم است کم
آزرده گشته چون لب مولا ز خیزران

قد قامت العزا شد و وقت عزا شده
هر جا خیام غصه و ماتم به پا شده

آتش زدند خیمه ی آل رسول(ص) را
ای وای من ببین چه به آل عبا(ع) شده

حی علی العزا که سر از تن جدا حسین(ع)
افتاده است زیر سم اسبها حسین(ع)

بر سر زنید و ناله ی ماتم دهید سر
چون سر بریده گشته ولی از قفا حسین(ع)

قد قامت العزا سر نی شد امام دین
زین غم تمام اهل جهانند دلغمین

از روی نیزه نغمه قران شنیدنی است
وقتی که هست قاری قران امام دین